Na een ochtend met winkracht zes en donkere wolken veegde de wind het grijs weg, greep de zon haar kans en ik de mogelijkheid van een bestijging van de Valley, u weet wel die apenrots met drie torens aan de Beethovenstraat. Na de laatste trap stond ik hoog genoeg om te kunnen genieten van het zicht op Station Zuid, de aankomst en vertrek van treinen te kunnen aanschouwen en de voetballertjes in actie te zien..

Ik daalde alle trappen weer af en ging naar binnen. Een roltrap bracht mij naar een adembenemende hal. De grillige vormen van de buitenkant zijn doorgezet aan de binnenkant, een kathedraal gelijk. In de verte ontwaarde ik een piepkleine balie die groter werd naarmate ik dichterbij kwam. Het bleek een kolossale receptie te zijn. Naast de balie zaten in een enorme ruimte een aantal geuniformeerde mannen.

'De security bewaakt het gebouw vierentwintig uur per dag en de balie is iedere dag tot tien uur 's avonds bezet,' vertelden mij de dames. Zij deelden blij lachend mee dat er eind maart begin april a.s. een feestje zit aan te komen met muziek, veel groen en vallei-achtige vergezichten waar buurtbewoners ook welkom zijn.

Na deze vreugdevolle mededeling ging ik nog even met de lift naar de bovenste etage wat niet veel opleverde behalve halletjes zonder ramen en gesloten deuren

Toen ik het pand verliet liep ik langs borden die de snelle komst van restaurants aankondigen. Ik kan niet wachten