Het begint met een kerel die tegen me opbotst bij het verlaten van de metro. Ik kijk hem na, hij loopt met snelle passen naar de uitgang. Nog een beetje beduusd stap ik in. Het is rustig in de metro: geen opeengepakte menigte maar ruimte en frisse lucht. Ik zak neer op een plaats naast een deur. Tegenover mij zit een stel hun smartphone te bestuderen. Mijn oog valt op een tas die verloren bij de deur staat. De inhoud van de tas is toegedekt met doeken lijkt het. Ik vraag het stel aan de overkant of de tas misschien van hen is. 'Nee,' hoofdschudden zij. In mijn brein begint het te gisten. Wie zou zijn spullen laten staan? Een verstrooide toerist, een terrorist? Terwijl de metro zijn weg vervolgt schiet mijn fantasie alle kanten op. Hoe zit dat met tassen zonder eigenaar in het ov? Op Schiphol werd vroeger omgeroepen eenzame bagage onmiddellijk te melden. Ik schuif heen weer op mijn plaats, zal ik uitstappen bij de volgende halte? De kerel die tegen mij opbotste bij het instappen was een louche figuur, een verdacht type, zeker! Maar voordat ik kan beslissen of ik in een Hollywoodfilm ben beland of gewoon in de dagelijkse realiteit van Amsterdam meen ik zacht tikken te horen in de verlaten tas. Ik krijg het bloedheet en word licht benauwd maar dwing mezelf om rustig te blijven. In een film zou ik nu vast de heldin spelen. In werkelijkheid ben ik een ongeruste passagier die probeert te beslissen wat te doen. 

Uiteindelijk besluit ik de tas voorzichtig te doorzoeken. Ik vind sportkleding en een oud horloge. Met een diepe zucht zak ik terug op mijn zitplaats: geen terrorist aan het werk maar een verstrooide sporter

De realiteit is vaak een stuk minder spannend dan de film.