Langs hoge hekken, zandhopen, bouwkranen en geraamten van in aanbouw zijnde appartementsgebouwen fiets ik richting stad. Een weinig inspirerende omgeving en met noordoostenwind kracht 4/5 vraagt het doorzettingsvermogen. Bij de Valley slaat de wind toe. Een terras bij de blokkendoos doet alvast zijn best een gezellige indruk te maken. Ik krijg zin mijn fiets aan de kant te gooien en een kop koffie te gaan drinken. Nee, houd ik me voor: volhouden, straks wordt het beter. Het viaduct nadert. Na de valwinden bij de Valley kan ik in de luwte even op adem komen. De krachten die ik onder de brug verzamel zijn nodig om de onzichtbare hand die me na de brug met fiets en al naar links duwt te trotseren. Ik passeer naar adem snakkend de Akzo. Vanaf de verfdoos wordt het traject aangenamer, ook voor het oog.

Heen is ook terug. Als de wind niet gedraaid is, volgt de beloning. Relax zoevend trap ik naar zuid. Aan het eind van de Beethovenstraat zie ik de blokkendoos van de Valley al boven het viaduct uitsteken. Ik haal diep adem en spreek mijn uithoudingsvermogen aan. Dat stuk is namelijk buitengewoon troosteloos; zelfs de noordooster blaast er harder. Niet alleen de wind is een onaangenaam verschijnsel, maar het ruikt er naar nat beton en uitlaatgassen, en de enige kleur komt van een verregend reclamebord. Het mannetje dat onder het viaduct woont met zijn kar vol spullen is een afleiding. Je kunt je afvragen wat die man daar moet met al zijn troep.

Geen tijd voor ontspanning, oppassen! De steenmassa nadert! Het is letten op losliggende tegels, slingerende tegenliggers en talloze putdeksels waar je precies overheen of langs moet om niet te slippen over de opstaande randen. Doorfietsen, zo snel mogelijk weg uit deze lugubere omgeving.

Welkom in Buitenveldert