Nog even een vervolg op het vlekje waar ik onlangs over schreef. Sinds april houdt mijn hoofd zich ermee bezig. Het zit ergens op mijn longen. Ik zie er niets van, ik voel er niets van. Alleen in mijn hoofd is het groot.

Dus ga ik googelen.
Dàt moet je dus niet doen.Google strooit met woorden als hoesten, kriebelhoest, benauwdheid. Ik herken niks, maar toch plant het zaadjes.

Begin september had ik een herhaal CT-scan. Zo'n CT-scan is best een belevenis: je wordt een buis ingesjeesd en weer uitgesjeesd, alsof je in een kermisattractie zit. Een aangename mannenstem geeft bevelen: “diep inademen.” Dat doe ik dan ook braaf als het zo vriendelijk wordt gevraagd.

Daarna begint het wachten. Gewoonlijk veertien dagen. Krijg je snel bericht, dan is het vaak niks. Duurt het langer, dan zie ik in gedachten een rij artsen diep voorovergebogen boven mijn foto’s. Rimpels in hun voorhoofd, fronsend. Het was 6 mm, nu is het 10 cm. Geen vriendelijk vlekje meer.

’s Nachts worden de beelden groter dan ikzelf. De artsen botsen met hun voorhoofden bijna tegen elkaar boven mijn scan, gefronste rimpels als bewijs dat het mis is. Het vlekje dat zich in stilte heeft uitgebreid, van stip naar schaduw naar tapijt dat mijn longen bedekt. Dan hoor ik mezelf al hoesten, rochelen, benauwdheid grijpt naar mijn keel.... in mijn verbeelding.

En dan, midden in de nacht, pak ik mijn telefoon.
Ik tik. Ik zoek. Ik google.
Dat moet je dus niet doen.